Halley J.M., Monokrousos N., Mazaris A.D., Newmark W.D.& Vokou D. 2016. Dynamics of extinction debt across five taxonomic groups. Nature Communications 7, Article number: 12283, doi:10.1038/ncomms12283

Η απώλεια ενδιαιτήματος συνεπάγεται απώλεια βιοποικιλότητας. Αυτό είναι γνωστό. Όμως, οι εξαφανίσεις των ειδών δεν συμβαίνουν όλες ταυτόχρονα ούτε κοντά χρονικά στο γεγονός που προκάλεσε την σμίκρυνση του ενδιαιτήματος. Υπάρχει ένα πλεόνασμα βιοποικιλότητας, γνωστό ως χρέος εξαφάνισης, που θα χαθεί με καθυστέρηση. Επί του παρόντος δεν υπάρχει συμφωνία σχετικά με την ταχύτητα της διαδικασίας μείωσης της βιοποικιλότητας κάτω από τις νέες συνθήκες ούτε για τους παράγοντες που την επηρεάζουν. Στην παρούσα έρευνα κάναμε μια εκτεταμένη μετα-ανάλυση πρωτογενών δεδομένων που προέκυψαν ύστερα από ενδελεχή βιβλιογραφική ανασκόπηση. Τα δεδομένα που ήταν εφικτό να χρησιμοποιηθούν για το μοντέλο που αναπτύξαμε αφορούν θηλαστικά, πτηνά, ερπετά, ασπόνδυλα και φυτά. Εκτιμήσαμε χρονικές σταθερές μεγάλης σημασίας, όπως είναι ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι την αναμενόμενη εξαφάνιση του πρώτου είδους ή ο χρόνος ημιζωής, δηλαδή αυτός που απαιτείται για να συμβούν μισές από τις αναμενόμενες εξαφανίσεις. Βρήκαμε ότι ο χρόνος ημιζωής αυξάνεται με την επιφάνεια για όλες τις ταξινομικές ομάδες. Μάλιστα για όλες τις ομάδες πλην των ασπονδύλων αναδύεται ένα κοινό πρότυπο εάν χρησιμοποιηθεί ο αριθμός των ατόμων ανά είδος ως δείκτης επιφάνειας. Για τα θηλαστικά, τα πτηνά, τα ερπετά και τα φυτά, ο χρόνος ημιζωής είναι ανάλογος της τετραγωγικής ρίζας του δείκτη επιφάνειας. Όσον αφορά τον χρόνο μέχρι να συμβεί η πρώτη αναμενόμενη εξαφάνιση, αυξάνει αργά με την επιφάνεια. Η πρώτη απώλεια όμως συμβαίνει κοντά στο γεγονός που οδήγησε στη μείωση του ενδιαιτήματος. Αυτά τα ευρήματα έχουν μεγάλη σημασία και σε εφαρμοσμένο επίπεδο για την λήψη αποφάσεων στο πλαίσιο της βιολογίας διατήρησης.

http://www.nature.com/ncomms/2016/160725/ncomms12283/abs/ncomms12283.html