Julian Schrader, Patrick Weigelt, Lirong Cai, Mark Westoby, José María Fernández-Palacios, Francisco J. Cabezas, Gregory M. Plunkett, Tom A. Ranker, Kostas A. Triantis, Panayiotis Trigas, Yasuhiro Kubota & Holger Kreft https://www.nature.com/articles/s41586-024-08036-1

Τα νησιά είναι γνωστά ως εργαστήρια εξέλιξης και υποστηρίζουν πολλά είδη που δεν βρίσκονται αλλού. Τα νησιά αποτελούν επίσης επίκεντρο της διατήρησης της βιοποικιλότητας, καθώς πολλά από τα ενδημικά τους είδη βρίσκονται σήμερα υπό απειλή ή έχουν εξαφανιστεί. Στην παρούσα εργασία παρουσιάζουμε μια τυποποιημένη λίστα όλων των γνωστών αγγειωδών φυτών που υπάρχουν σε νησιά και καταγράφουμε τη γεωγραφική και φυλογενετική κατανομή τους και τον κίνδυνο εξαφάνισης τους. Οι αναλύσεις μας για 304.103 είδη φυτών αποκαλύπτουν ότι 94.052 είδη (31%) είναι αυτόχθονα σε νησιά, τα οποία αποτελούν το 5,3% της παγκόσμιας χερσαίας μάζας. Από αυτά, 63.280 είναι ενδημικά είδη των νησιών, που αντιπροσωπεύουν το 21% της παγκόσμιας φυτικής ποικιλότητας. Τα τρία τέταρτα αυτών περιορίζονται σε μεγάλα ή απομονωμένα νησιά. Σε σύγκριση με τη συνολική χλωρίδα του πλανήτη, τα ενδημικά είδη των νησιών δεν εμφανίζουν τυχαία κατανομή στο δέντρο της ζωής, και αθροίζουν σε 1,005 δισεκατομμύρια χρόνια μοναδικής φυλογενετικής ιστορίας, με 17 οικογένειες και 1.702 γένη να είναι αποκλειστικά ενδημικά σε νησιά. Από όλα τα αγγειώδη φυτά που έχουν τοποθετηθεί σε κατηγορίες απειλής της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης, το 22% είναι ενδημικά των νησιών. Μεταξύ αυτών των ενδημικών ειδών, το 51% είναι απειλούμενα και το 55% όλων των τεκμηριωμένων παγκόσμιων εξαφανίσεων έχουν συμβεί στα νησιά. Διαπιστώνουμε ότι από όλα τα ενδημικά είδη που περιορίζονται σε ένα μόνο νησί, μόνο το 6% εμφανίζεται σε νησιά που πληρούν τον στόχο προστασίας 30×30 των Ηνωμένων Εθνών. Επείγοντα μέτρα, όπως η αποκατάσταση των οικοτόπων, η απομάκρυνση των χωροκατακτητικών ειδών και τα προγράμματα εκτός τόπου (ex situ) διατήρησης , είναι απαραίτητα για την προστασία της χλωρίδας των νησιών του κόσμου. Η λίστα μας ποσοτικοποιεί τη μοναδικότητα της ζωής των νησιών, παρέχει μια βάση για μελλοντικές μελέτες της χλωρίδας των νησιών και υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη λήψης μέτρων για τη διατήρησή τους.