Halley, J.M., Sgardeli, V., Triantis, K.A. 2014. Extinction debt and the species-area relationship: A neutral perspective. Global Ecology and Biogeography, 23, pp. 113-123.

Σκοπός: Να εκτιμήσουμε το σχετικό μέγεθος των άμεσων και των με χρονική υστέρηση εξαφανίσεων και να διερευνήσουμε τη σημασία αυτής της υστέρησης ως πιθανή αιτία σφαλμάτων στις εκτιμήσεις των εξαφανίσεων. Να δημιουργήσουμε ένα απλό μηχανιστικό μοντέλο με βάση το ουδέτερο μοντέλο της βιοποικιλότητας (neutral model) που να συνδέει το χρέος εξαφάνισης (extinction debt) με την σχέση ειδών-επιφάνειας (SAR). Τόπος: Παγκόσμια κλίμακα. Μέθοδοι: Χρησιμοποιούμε το ουδέτερο μοντέλο της βιοποικιλότητας για να περιγράψουμε την απόκριση μιας νησιωτικής βιοκοινότητας, που συνδέεται μέσω μετανάστευσης με μια ηπειρωτική περιοχή, στην μείωση της επιφάνειας του νησιού (insular contraction). Διερευνούμε την αφθονία των ειδών σε διαφορετικές χρονικές στιγμές μετά την απώλεια ενδιαιτήματος και την συγκρίνουμε με πραγματικά δεδομένα αφθονίας από κοινότητες πτηνών. Αποτελέσματα: Από το μοντέλο προκύπτουν δύο μορφές της σχέσης ειδών-επιφάνειας: μια με μικρή κλίση που περιγράφει το αρχικό ενδιαίτημα (πριν την απώλεια που υπέστη) και η άλλη με μεγαλύτερη κλίση που περιγράφει αυτό που απέμεινε (μετά την απώλεια). Από τις δύο σχέσεις η πρώτη προβλέπει τις άμεσες εξαφανίσεις ενώ η δεύτερη τις συνολικές εξαφανίσεις. Η διαφορά μεταξύ των δύο μας δίνει τις εξαφανίσεις με χρονική υστέρηση, δηλαδή τον αριθμό των ειδών που εξαφανίζονται κατά την μετάβαση της βιοκοινότητας στην νέα ισορροπία. Οι προβλέψεις του μοντέλου συμφωνούν με τους ρυθμούς εξαφάνισης που έχουν παρατηρηθεί σε βιοκοινότητες πτηνών. Ο χρόνος που χρειάζεται για την επαναφορά του συστήματος στην ισορροπία είναι συνήθως πολύ μεγάλος. Ο χρόνος που χρειάζεται για την εξαφάνιση των μισών από τα αρχικά είδη (χρόνος ημιζωής) είναι της τάξης των χιλιάδων χρόνων για ενδιαίτημα με έκταση μεγαλύτερη των 5000 km2. Σε πολλούς από τους συνδυασμούς παραμέτρων που διερευνήθηκαν, η πλειοψηφία των εξαφανίσεων παρουσίαζαν χρονική υστέρηση ξεπερνώντας κατά τάξεις μεγέθους τις άμεσες εξαφανίσεις. Κύρια συμπεράσματα: Το χρέος εξαφάνισης είναι ο κύριος λόγος που δεν παρατηρούνται εξαφανίσεις αμέσως μετά την απώλεια ενδιαιτήματος. Το μοντέλο που χρησιμοποιήσαμε προβλέπει ότι σημαντικό μέρος των συνολικών εξαφανίσεων συμβαίνουν με χρονική υστέρηση. Αυτό σημαίνει ότι η σχέση ειδών-επιφάνειας, όπως αυτή εφαρμόζεται μέχρι σήμερα, μπορεί να υποεκτιμήσει σημαντικά τις συνολικές εξαφανίσεις. Η σχέση ειδών-επιφάνειας είναι ένα πολύτιμο εργαλείο για την πρόβλεψη των εξαφανίσεων με σκοπό την διατήρηση της βιοποικιλότητας, αλλά πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή.

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/geb.12098/abstract