Leprieur, F., Oikonomou, A. 2014. The need for richness-independent measures of turnover when delineating biogeographical regions. Journal of Biogeography, 41, pp. 417-420.

Η οριοθέτηση των βιογεωγραφικών περιοχών αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βήματα στην ανάλυση βιογεωγραφικών προτύπων. Οι Kreft & Jetz (2010, Journal of Biogeography, 37, 2029–2053) πρότειναν τη χρήση του δείκτη βsim για την οριοθέτηση των βιογεωγραφικών περιοχών, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο δείκτης αυτός επηρεάζεται λιγότερο από τις διαφορές στον αριθμό των ειδών μεταξύ των διαφορετικών τοποθεσιών. Σε μία πρόσφατη μελέτη, οι Carvalho et al. (2012, Global Ecology and Biogeography, 21, 760–771) κατέκριναν τη χρήση του δείκτη βsim στις οικολογικές και βιογεωγραφικές μελέτες, και πρότειναν το δείκτη β-3. Στην παρούσα εργασία, χρησιμοποιήσαμε απλά αριθμητικά παραδείγματα και εφαρμόσαμε τους δύο δείκτες σε δεδομένα κατανομής των ψαριών των εσωτερικών υδάτων της Ευρώπης για να εντοπίσουμε τα πιθανά μειονεκτήματα που σχετίζονται με τη χρήση του δείκτη β-3 στην οριοθέτηση των βιογεωγραφικών περιοχών. Αποδείξαμε ότι ο δείκτης β-3 δεν είναι ανεξάρτητος από τον αριθμό των ειδών κατά τη χωρική αντικατάσταση των ειδών (species turnover). Αναδείξαμε επίσης ότι ο δείκτης αυτός παραβιάζει την ιδιότητα της «συμπληρωματικότητας», δηλαδή ότι οι περιοχές χωρίς κοινά είδη θα πρέπει να εμφανίζουν τη μεγαλύτερη ανομοιότητα, η οποία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τις μελέτες της β-ποικιλότητας.

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/jbi.12266/abstract