Halley JM, Sgardeli V, Monokrousos N. 2013. Species-area relationships and extinction forecasts. Annals of the New York Academy of Science, 1286, pp. 50-61.

Η σχέση επιφάνειας-ειδών (SAR) προβλέπει ότι ενδιαιτήματα μικρότερης επιφάνειας φιλοξενούν μικρότερο αριθμό ειδών. Με τη χρήση αυτής της σχέσης έχει προβλεφθεί ότι μεγάλος αριθμός ειδών οδηγείται σε εξαφάνιση κάθε χρόνο, λόγω της αποψίλωσης των δασών. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια ζητήματα που απαιτούν προσοχή ώστε να αποφεύγονται οι λάθος εκτιμήσεις από τη χρήση της συγκεκριμένης μεθόδου. Τέτοια ζητήματα αποτελούν η επιλογή της συναρτησιακής μορφής της καμπύλης, η επιλογή των παραμέτρων της εξίσωσης, η διαδικασία δειγματοληψίας, το χρέος εξαφάνισης ("extinction debt") και η πιθανή αναγέννηση των δασών. Παρόλο που η ακρίβεια της μεθόδου έχει αμφισβητηθεί, τα σφάλματα που αναφέρονται, συχνά δεν υπερβαίνουν κατά πολύ την φυσική διασπορά που καταγράφεται σε παρατηρούμενες σχέσεις επιφάνειας-ειδών. Τέτοια σφάλματα δεν ακυρώνουν την αξιοπιστία της μεθόδου για προβλέψεις μεγάλου αριθμού εξαφανίσεων. Ιδιαίτερα μεγάλα σφάλματα προκύπτουν εάν δεν ερμηνευτεί σωστά το χρέος εξαφάνισης, εάν χρησιμοποιηθεί λάθος συναρτησιακή μορφή της σχέσης ή εάν αγνοηθεί η αναγέννηση των δασών. Μελλοντικές προκλήσεις αποτελούν η καλύτερη κατανόηση της σχέσης ανάμεσα στη μέθοδο δειγματοληψίας και τη συναρτησιακή μορφή της καμπύλης επιφάνειας-ειδών καθώς και η δυναμική των εξαφανίσεων, ειδικά για ηπειρωτικά ενδιαιτήματα, αλλά και η ύπαρξη καλύτερου ελέγχου των προβλέψεων εξαφάνισης.

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/nyas.12073/abstract