Dalsgaard, B., Trøjelsgaard, K., Martín González, A.M., Nogués-Bravo, D., Ollerton, J., Petanidou, T., Sandel, B., Schleuning, M., Wang, Z., Rahbek, C., Sutherland, W.J., Svenning, J.-C., Olesen J.M. 2013. Historical climate-change influences modularity and nestedness of pollination networks. Ecography, 36, pp. 1331–1340.

Η δομή των δικτύων βιοτικών αλληλεπιδράσεων είναι σημαντική για τη συνύπαρξη των ειδών, τη σταθερότητα των βιοκοινοτήτων και την εξαφάνιση των ειδών. Δύο δομικές ιδιότητες των δικτύων είναι η διαμερισματοποίηση (modularity) και ο εγκιβωτισμός (nestedness). Η πρώτη περιγράφεται από την παρουσία υπο-ομάδων ειδών, οι οποίες παρουσιάζουν υψηλή εσωτερική συνεκτικότητα και η δεύτερη παρατηρείται όταν οι εταίροι των εξειδικευμένων ειδών συνιστούν υποσύνολο των ειδών με τα οποία αλληλεπιδρούν τα γενικότροπα είδη της βιοκοινότητας. Η διαμερισματοποίηση και ο εγκιβωτισμός συχνά ερμηνεύονται ως εξελικτικές οικολογικές δομές που πιθανά σχετίζονται με τη σταθερότητα της βιοκοινότητας και την ανθεκτικότητά της απέναντι σε διαταραχές, όπως η κλιματική αλλαγή. Συνεπώς, ιστορικής κλίμακας κλιματικές διακυμάνσεις θα μπορούσαν να τις επηρεάζουν, πιθανότητα που μέχρι σήμερα δεν έχει ελεγχθεί. Η έλλειψη σχετικών ερευνών έρχεται σε αντίθεση με τις εντατικές προσπάθειες αποσαφήνισης του ρόλου της κλιματικής αλλαγής στη διαμόρφωση του πλούτου και της κατανομής των ειδών και στη σύνθεση των βιοκοινοτήτων. Στην παρούσα έρευνα, χρησιμοποιείται μία παγκόσμια βάση δεδομένων δικτύων επικονίασης, και αποδεικνύεται ότι για τη διαμόρφωση της διαμερισματοποίησης και του εγκιβωτισμού των δικτύων επικονίασης, οι ιστορικής κλίμακας κλιματικές αλλαγές έχουν τουλάχιστον την ίδια σημασία με τη σύγχρονη κλιματική αλλαγή. Ειδικότερα, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι στις ηπειρωτικές περιοχές παρατηρείται ισχυρή αρνητική συσχέτιση της διαμερισματοποίησης και της κλιματικής αλλαγής κατά το Τεταρτογενές, ενώ ο εγκιβωτισμός εμφανίζεται υψηλότερος σε περιοχές όπου η κλιματική αλλαγή κατά το Τεταρτογενές ήταν περισσότερο έντονη. Στις νησιωτικές περιοχές, η κλιματική αλλαγή κατά το Τεταρτογενές είχε ασθενή επίδραση στη διαμερισματοποίηση και καμία επίδραση στον εγκιβωτισμό. Ως εκ τούτου, και για τις δύο υπό μελέτη ιδιότητες, η ιστορικής κλίμακας κλιματική αλλαγή έχει αφήσει ίχνη στη δομή των δικτύων των ηπειρωτικών περιοχών, αλλά έχει συγκριτικά χαμηλή επίδραση στις νησιωτικές βιοκοινότητες. Τα ευρήματα της εργασίας υπογραμμίζουν την ανάγκη για ενσωμάτωση των ιστορικών κλιματικών αλλαγών στις οικο-εξελικτικές δομές των δικτύων αλληλεπιδράσεων, όπως είναι η διαμερισματοποίηση και ο εγκιβωτισμός, και στον έλεγχο αυτών με εμπειρικά ερευνητικά δεδομένα. Τέλος, προτείνεται ότι η ιστορικές κλιματικές αλλαγές έχουν αφήσει αποτυπώματα στη δομή των βιοτικών αλληλεπιδράσεων σε πολλά διαφορετικά συστήματα, σημαντικά για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1600-0587.2013.00201.x/abstract