Patiño, J., Weigelt, P., Guilhaumon, F., Kreft, H., Triantis, K.A., Naranjo-Cigala, A., Sólymos, P., Vanderpoorten, A. 2014. Differences in species-area relationships among the major lineages of land plants: A macroecological perspective. Global Ecology and Biogeography, 23 (11), pp. 1275-1283.
Στόχος: Παρά το γεγονός ότι η σχέση έκτασης-αριθμού (SAR) ειδών αποτελεί έναν από τους λίγους κανόνες της οικολογίας, ο ρόλος τόσο των περιβαλλοντικών παραμέτρων όσο και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάθε τάξου στη διαμόρφωση αυτής της σχέσης, παραμένει αμφιλεγόμενος. Στην παρούσα εργασία, χρησιμοποιήσαμε 421 χερσαίες χλωρίδες με διαφορετικές κατανομές τριών τύπων ηπειρωτικών περιοχών και ηπειρωτικών και ωκεάνιων νησιών, προκειμένου να διερευνήσουμε κατά πόσο οι διακυμάνσεις στις παραμέτρους της SAR μπορούν να αποδοθούν στο διαφορετικό ρυθμό ειδογένεσης μεταξύ διαφορετικών εξελικτικών γραμμών καθώς και στις ικανότητες διασποράς (TAXON) ή στις διαφορές στη γεωλογική ιστορία και τη γεωγραφική απομόνωση που παρουσιάζουν οι ηπειρωτικές περιοχές από τα νησιά (GEO).
Τοποθεσία: Παγκόσμια.
Μέθοδος: Μοντέλα μικτών επιδράσεων που περιγράφουν τη διακύμανση στις παραμέτρους των SAR σε σχέση με τους παράγοντες GEO και TAXON και ελέγχοντας για διαφορές μεταξύ επικρατειών (REALMS) και διαπλάσεων (ΒΙΟΜΕS).
Αποτελέσματα: Το καλύτερο μοντέλο εξηγούσε 77% της συνολικής διακύμανσης της αφθονίας ειδών και περιλάμβανε ως τυχαίες μεταβλητές τόσο την κλίση όσο και το σημείο διατομής της συνάρτησης για όλους τους παράγοντες: GEO, TAXON, REALM και BIOME. Αντίθετα, το μοντέλο που περιλάμβανε την κλίση και το σημείο διατομής ως σταθερές παραμέτρους (δηλ., απλή SAR), εξηγούσε μόνο το 27% της διακύμανσης. Οι κλίσεις των συναρτήσεων που περιέγραφαν τη σχέση έκτασης-αριθμού ειδών σε ωκεάνια νησιά ήταν μεγαλύτερες από εκείνες των ηπειρωτικών περιοχών και νησιών, και μεγαλύτερες για τα σπερματόφυτα απ’ ό,τι για τα πτεριδόφυτα και τα βρυόφυτα. Το αντίθετο πρότυπο παρατηρήθηκε για τα σημεία διατομής των συναρτήσεων. Ο παράγοντας TAXON συμπεριλαμβανόταν στα καλύτερα μοντέλα για τα ωκεάνια και τα ηπειρωτικά νησιά, αλλά όχι σε αυτά των ηπειρωτικών περιοχών. Όταν αναλύθηκε η κάθε εξελικτική γραμμή ξεχωριστά, το σημείο διατομής του παράγοντα GEO συμπεριλήφθηκε μόνο στα μοντέλα που αφορούσαν τα σπερματόφυτα, ως τυχαία μεταβλητή.
Συμπεράσματα: Οι παράμετροι των σχέσεων έκτασης-αριθμού ειδών παρουσίασαν σημαντική διακύμανση σε σχέση με τη γεωλογική ιστορία των περιοχών και τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε τάξου. Τέτοιου είδους διαφορές στις σχέσεις έκτασης-αριθμού ειδών μεταξύ των χερσαίων φυτών θέτουν υπό αμφισβήτηση τη θεωρία που θέλει τον πλούτο των φυτικών ειδών στα νησιά να καθορίζεται εξολοκλήρου από εξωτερικούς παράγοντες. Σε επίπεδο χαρακτηριστικών μεταξύ των τάξων, οι διαφορές που παρουσίασαν δεν είχαν σαφή επίδραση στη διαμόρφωση των σχέσεων έκτασης-αριθμού ειδών, καθώς οι πρώτες φαίνεται να σχετίζονταν ως ένα βαθμό με τη γεωλογική ιστορία και τη γεωγραφική απομόνωση της περιοχής. Τα αποτελέσματα αυτά καταδεικνύουν τη σημασία του να λαμβάνονται υπόψη τόσο οι περιβαλλοντικές συνθήκες όσο και οι ιδιαιτερότητες της εκάστοτε ταξινομικής ομάδας στις εργασίες που μελετούν τις σχέσεις έκτασης-αριθμού ειδών.
http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/geb.12230/abstract