Whittaker, R.J., Fernández-Palacios, J.M., Matthews, T.J., Borregaard, M.K., & Triantis, K.A. 2017. Island Biogeography: taking the long view of nature’s laboratories. Science, 357, 6354, eaam8326, DOI: 10.1126/science.aam8326.
Από την εποχή του Κάρολου Δαρβίνου και του Άλφρεντ Γουάλας, θεμελιωτών της θεωρίας της εξέλιξης και του επιστημονικού κλάδου της Βιογεωγραφίας, τα νησιά θεωρούνται ως εργαστήρια της Φύσης. Με βάση τα νησιωτικά συστήματα, διατυπώνονται και ελέγχονται επιστημονικές θεωρίες που αφορούν τη βιοποικιλότητα στον πλανήτη και τους μηχανισμούς που τη διαμορφώνουν. Αν και τα νησιά αντιπροσωπεύουν μόλις το 3,5% της χερσαίας έκτασης της Γης, φιλοξενούν το 15 με 20% των χερσαίων ζώων και φυτών και το 27% των ανθρώπινων γλωσσών. Παράλληλα, το 60% των ειδών που έχουν εξαφανιστεί από το 1500 και μετά, είναι είδη ενδημικά νησιωτικών συστημάτων.
Οι συγγραφείς παρουσιάζουν συνθετικά τα μεγάλα επιτεύγματα της Νησιωτικής Βιογεωγραφίας, του επιστημονικού κλάδου που μελετά την κατανομή και τη δυναμική των διαφόρων ειδών στα νησιωτικά περιβάλλοντα, τα τελευταία 50 χρόνια. Την περίοδο δηλαδή από τη δημοσίευση της θεμελιώδους σημασίας για την Οικολογία, τη Βιογεωγραφία και τη Βιολογία της Διατήρησης, θεωρίας της Δυναμικής Ισορροπίας της Νησιωτικής Βιογεωγραφίας από τους MacArthur και Wilson, το 1967. Σε συνδυασμό με την αποδοχή της θεωρίας της μετακίνησης των τεκτονικών πλακών, την ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA και την αναγνώριση της διαρκούς μεταβολής των αβιοτικών χαρακτηριστικών των νησιών, μας έχει οδηγήσει σε ουσιαστικότερη κατανόηση των προτύπων της βιοποικιλότητας, της ειδογένεσης, της εξελικτικής διαφοροποίησης των χαρακτηριστικών των οργανισμών και της εξαφάνισης των ειδών.